خبرگزاری مهر جمعه ۳۰ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۲:۵۳
نویسندگان هیچ سهمی از رسانه ملی ندارند!
طی چند سال اخیر شاهد بی اعتنایی و بی توجهی صدا و سیما به اهالی کتاب، نویسندگان، شاعران، مترجمان و روزنامه‌نگاران داخل کشور بوده‌ایم. پس از پیروزی انقلاب مدیران صدا و سیما برای تبلیغات و اطلاع‌رسانی، از مقوله‌هایی چون فوتبال، برنامه‌های عامه‌پسند و سریال‌های ضعیف تلویزیونی از هیچ کوششی دریغ نکردند؛ اما دریغ از برداشتن قدم برای تبلیغ یا اطلاع‌رسانی کالاهای فرهنگی مثل کتاب و نشریات.
متأسفانه تلویزیون ما انگار با جماعت اهل قلم و کتاب نمیخواهد آشتی کند؛ جدیدترین خبری هم که اخیرا از رسانه ها شنیدیم، تعطیلی یکی از برنامه های شبکه چهار سیما به اسم «کتابنامه » بود که به معرفی کتاب می پرداخت. تلوزیون ما هیچ‌کدام از برنامه‌های جدی اش را به فعالیت‌های این قشر اختصاص نداده است یا اصلا لزومی نمی بیند که از مقوله ادبیات و فرهنگ در برنامه‌هایش استفاده کند. این در صورتی است که اکثر اندیشمندان، نویسندگان و چهره‌های ادبی در کشورهای دیگر از طریق رسانه‌های تصویری شان، به مردم جامعه معرفی می شوند و خصوصا تلویزیون نقش بسیار پررنگی در شناساندن نویسندگان و شاعران مملکت خود دارد.
در حال حاضر، بسیاری از دانش‌آموزان و دانشجویان ما نام فرهیختگان معاصرشان را نمی شناسند و ارگانی مثل صدا و سیما هم هیچ کوششی برای پر کردن این خلا نداشته است. انگار مؤلفان و اهالی کتاب تنها اقشاری هستند که هیچ جایگاه و حق و حقوقی در رسانه ملی ندارند! در صورتی که نمایش ضعیف‌ترین سریال‌های داخلی و خارجی و پوشش خبری مسابقات درجه چندم ورزشی، جزو برنامه‌های اولویت‌دار این ارگان مردمی بوده است. سیمای ما متأسفانه با تمام انتقاداتی که از طرف اهالی قلم و کتاب به آن می شود، راه خود را رفته و هیچ تلاشی برای به‌دست آوردن دل نویسندگان و اهل کتاب از خود نشان نداده است و در این مدت اهالی کتاب و نویسندگان ما در کشور دچار یک نوع تحریم خودساخته از طرف رسانه ملی بوده‌اند.
البته بیشتر دلیل این بی توجهی، اشراف نداشتن متولیان برنامه‌های تلویزیون به مقوله تألیف، کتاب و کتابخوانی و عدم شناخت نویسندگان داخلی است. اهالی قلم تنها امیدشان این بود که با روی کار آمدن دولت یازدهم، شاهد تحولات خوشایندی در این زمینه باشند و متصدیان فرهنگی این ارگان مردمی بتوانند بی توجهی هایی را که در چند دهه گذشته به این قشر شده، به نحو مطلوبی جبران کنند. اما متاسفانه تا این تاریخ هیچ اتفاق تازه ای در این زمینه نیافتاده و تلوزیون ما همچنان با داستان نویسان و شاعران داخلی قهر است. این در صورتی است در سیما در چند سال اخیر شبکه هایی مثل شبکه بازار و.... ایجاد شده که به عملکرد اصناف دیگری در کشور می پردازد.
چرا روزنامه ادبی نداریم؟
مطلب دیگر این است که این روزها روزنامه های متعددی، اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، ورزشی و... روی پیشخوان مطبوعاتی خودنمایی می کنند و چند سال اخیر هم شاهد انتشار روزنامه هایی بوده ایم که فقط به مقوله فرهنگ و هنر پرداخته اند و اخبار و رویدادهای داخلی و خارجی در این زمینه را پوشش داده اند. اما با این حال جای خالی یک روزنامه ادبی که اختصاص به شعر و ادبیات داستانی داشته باشد در روزنامه فروشی های ما به شدت احساس می شود.
اگرچه اکثر روزنامه های ما یکی از صفحاتشان را معمولا به ادبیات یا فعالیت های هنری ایران و جهان اختصاص می دهند اما گرایش بیشتر این رسانه ها به اخبار و رویدادهایی نظیر تئاتر، سینما و یا برنامه های تلویزیونی است. ناگفته نماند که در زمینه ادبیات، ما ماهنامه ها و فصلنامه هایی هم داریم که در طول سال به دست مخاطبانشان می رسند اما روزنامه ای تخصصی که به صورت روتین و روزانه به شعر و داستان بپردازد، در کشور وجود ندارد و این خلا برای تمامی اهل قلمی که در این زمینه فعال هستند، به وضوح قابل لمس است. به هر حال با وجود این همه شاعر و نویسنده حرفه ای که درسطح کشور وجود دارد، چاپ این چنین جریده ای شاید بتواند تا حدودی پاسخگوی نیاز فکری و فرهنگی این قشر خاص در جامعه و مخاطبین شعر و داستان باشد.
