همشهری محله منطقه 22- سه شنبه بیست ونهم اردیبهشت 1394

............................

رامین جهان پور

.................................

شاید بسیاری از ساکنان منطقه ما خبر نداشته باشند که قهرمان دوچرخه‌سواری آسیا در شهرک نمونه سپاه زندگی می‌کند. حسین عسکری کاپیتان ۳۹ ساله تیم‌ملی دوچرخه‌سواری کشورمان، در ورزش ایران چهره شناخته شده‌ای است و نیاز به معرفی ندارد. او که در شهرستان خمین به دنیا آمده چهارسالی می‌شود که درمنطقه ما زندگی می‌کند. عسکری با 2 مدال طلایی که اخیراً دررشته‌های «تایم‌تریل» و «استقامت» در رقابت‌های آسیایی تایلند گرفت، سهمیه مستقیم راهیابی به مسابقات المپیک ۲۰۱۶ برزیل را به نام خود ثبت کرد. عسکری پیش از این نیز در المپیک۲۰۰۸ پکن شرکت کرده و دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی اینچئون کره‌جنوبی هم هست. کاپیتان تیم‌ملی دوچرخه‌سواری ایران در حال حاضر عضو باشگاه پتروشیمی یزد است و در این شماره مهمان همشهری محله.

نخستین دوچرخه من
از کودکی عاشق دوچرخه و دوچرخه‌سواری بودم و به خاطر دور بودن مدرسه از خانه، مجبور بودم از این وسیله دوست‌داشتنی استفاده کنم و همین اتفاق باعث تشدید علاقه من نسبت به دوچرخه شد. مدرسه‌راهنمایی که در آن درس می‌خواندم ۱۰ کیلومتر با خانه ما فاصله داشت و برای اینکه با دوچرخه به موقع به مدرسه برسم هر روز سعی می‌کردم تا سرعت‌ام نسبت به روز گذشته بیشتر باشد. نخستین دوچرخه‌ای که پدر خدا بیامرزم برایم خرید، یک دوچرخه معمولی کوچک بود که خیلی آن را دوست داشتم همین دوچرخه کوچک و آن مسافت بین خانه تا مدرسه، باعث شد که من بتوانم در مسیر قهرمانی پای بگذارم. سال ۱۳۶۸ و زمانی‌که در مقطع سوم راهنمایی درس می‌خواندم یک‌دوره مسابقه دوچرخه‌سواری در مدرسه برگزار شد و من توانستم زود‌تر از همه به خط پایان برسم و به‌عنوان نماینده مدرسه برای مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور که در یزد برگزار می‌شد انتخاب شدم. شرکت در مسابقات کشوری یزد و کسب مقام اول مسابقات جاده‌ای، نخستین گام بلند من در دوچرخه‌سواری بود که علاوه بر خاطره‌ای به یاد ماندنی، انگیزه‌ای شد برای ورود حرفه‌ای به این رشته ورزشی و آغاز راهی طولانی.

دعوت به تیم‌ملی
سال ۱۳۷۳ به عضویت تیم‌ملی نوجوانان و بعد از آن جوانان کشور در آمدم و تمرینات حرفه‌ای را زیرنظر مربیان تیم‌ملی آغاز کردم. دعوت من به تیم‌ملی باعث شد که پدرم مرا از خمین به کرج ببرد تا از فروشگاه بزرگی که در آن شهر بود برای من دوچرخه حرفه‌ای و جدیدی بخرد تا انگیزه من برای تمرین بیشتر شود. پس از آن به همراه تیم‌ملی جوانان در مسابقات آسیایی مالزی شرکت کردم و در رشته استقامت به مقام سوم رسیدم و نخستین مدال برون‌مرزی‌ام را به رنگ برنزی کسب کردم. پدرم و برادر بزرگ‌ترم همیشه من را برای ادامه این رشته ورزشی تشویق می‌کردند. خدا را شکر همسرم هم در یک خانواده ورزشی رشد کرده و خودش هم اهل ورزش است و همین باعث می‌شود تا دوری من از خانه را که بیشتر به‌خاطر اردو‌ها و مسابقات داخلی و خارجی اتفاق می‌افتد تحمل کند و همیشه مشوق من در این راه باشد. البته در بین اعضای خانواده‌ام، دختر 8 ساله‌ام غزل، برخی اوقات دلتنگی می‌کند که با حضور مادرش این مشکل هم حل می‌شود.

تعامل تربیت‌بدنی و آموزش وپرورش
در دهه‌های گذشته آموزش و پرورش با انجام مسابقات ورزشی در سطح آموزشگاه‌ها و مدارس و محله‌ها، نقش مهمی در معرفی و شکوفایی دانش‌آموزان داشت. در واقع مدرسه سکوی پرتابی بود برای پیشرفت بچه‌هایی که استعداد قهرمانی داشتند. اما متأسفانه چندسالی است که تعامل بین مدارس و ادارات تربیت‌بدنی کمتر شده و این به ضرر دانش‌آموزهاست. من خودم همان‌طور که اشاره کردم نخستین مسابقه‌ام را با مدارس شروع کردم و شاید اگر آن مسابقه مدرسه‌ای برگزار نمی‌شد هیچ‌گاه به تیم‌ملی نمی‌رسیدم.

در منطقه تمرین می‌کنم
بسیاری از روزها در اردو هستم و زمانی‌که در استراحت به‌سر می‌برم به همراه خانواده‌ام به تفرجگاه‌های منطقه می‌رویم. ترکیب آرامش و فضاهای ورزشی در نظر گرفته در منطقه، بسیار خوب است و برای جوانان علاقه‌مند به ورزش، به‌خصوص رشته دوچرخه‌سواری، مکان‌های مناسبی وجود دارد تا در آن به تمرین بپردازند. برای انجام تمرینات انفرادی‌ام از وسعت و جغرافیای عالی منطقه استفاده می‌کنم یا اینکه به بوستان چیتگر یا جوانمردان می‌روم و از پیست‌های این مجموعه‌ها استفاده می‌کنم. خوشبختانه در این زمینه مسئولان امکانات خوبی را برای شهروندان در نظر گرفته‌اند.به همین دلیل حاضرم که برای ارتقا و توسعه ورزش دوچرخه‌سواری در بین دانش‌آموزان و جوانان منطقه هر تلاشی را انجام بدهم و با تربیت‌بدنی نواحی و شهرداری منطقه در صورت تمایل همکاری داشته باشم.

رمز موفقیت یک ورزشکار
رمز موفقیت هر ورزشکاری در وهله اول تلاش، پشتکار و استقامت است. باید سخت تمرین کرد تا به اهداف نزدیک شد. هیچ جوانی پیدا نمی‌شود که از خواب، تفریح، مسافرت و فراغت بدش بیاید اما وقتی انسان اهداف بزرگی در سر داشته باشد باید در زندگی قید خیلی از چیز‌ها را بزند و بیشتر وقت و تمرکزش را روی هدف مشخص شده‌اش بگذارد تا به نتیجه برسد. کسی که به نمایندگی از یک کشور وارد میدان‌های بین‌المللی می‌شود اگر پشتکار نداشته باشد قطعاً نمی‌تواند به رده‌های بالا دست پیدا کند.