روزنامه همشهری -25 اردیبهشت 95

استقبال شگفت انگیز از کتاب

رضا رویگری-بازیگر سینما وتلوزیون 

 

یکی از ویژگی‌های مردم ایران پیش‌بینی‌ناپذیر بودن برخی رفتارهایشان است. ملتی که خیلی وقت‌ها با رفتارش حتی نخبگان و کارشناس‌ها را هم غافلگیر کرده است.

یکی از آخرین مصادیق این رفتار پیش‌بینی‌ناپذیر استقبال فوق‌العاده مردم از نمایشگاه کتاب امسال بود، آن هم درحالی‌که به‌واسطه انتقال محل برگزاری نمایشگاه به شهر آفتاب و مسئله بعد مسافت، برخی از کارشناسان حوزه کتاب، نگرانی‌هایی در مورد میزان استقبال مردم از این رخداد فرهنگی داشتند. از همان روزهای اول برپایی نمایشگاه، اقبال عمومی چنان گسترده بود که حتی مسئولان برگزاری غافلگیر شدند و به‌اصطلاح قدری هم کم آوردند.
در روزگاری که می‌گویند مردم کمتر مطالعه می‌کنند و تیراژ کتاب به 500 نسخه سقوط کرده، وقتی نمایشگاه کتاب به منطقه‌ای دور از دسترس برده می‌شود، شاهد اقبال عمومی فوق‌العاده‌ای می‌شویم که از هر منظری به تحلیلش بنشینیم تنها با این صفت می‌شود توصیفش کرد: شگفت‌انگیز!
امیدوارم این استقبال فوق‌العاده مردم باعث رشد فرهنگ مطالعه در کشورمان شود و کنارش شاهد ایجاد تسهیلاتی برای دسترسی راحت‌تر به کتاب هم باشیم تا یار مهربان سر از خانه همه ایرانی‌ها درآورد. شاید به نظر برسد بهای کتاب نسبت به خیلی چیزهای دیگر چندان گران نباشد، ولی باید این نکته را هم در نظر گرفت که کالاهای اساسی را نباید با کالای فرهنگی مقایسه کرد. یک سرپرست خانواده را در نظر بگیرید که به هر حال نان را هر قدر هم که گران شود تهیه می‌کند و سر سفره زن و بچه‌اش می‌آورد، درحالی‌که در مورد کتاب و کلا هر کالای فرهنگی دیگری چنین اولویتی حس نمی‌شود.
اساسا یکی از دلایل اقبال مردم نسبت به نمایشگاه کتاب تخفیف‌هایی است که ناشران در این ایام ارائه می‌دهند. اگر این تخفیف‌ها در طول سال هم داده شود، قطعا بازار کتاب رونق بیشتری را تجربه می‌کند. دانشجویی که علاقه‌مند به مطالعه است، ولی درآمد کافی برای خریدن برخی کتاب‌ها را ندارد در صورت وجود تسهیلات امکان خواندن آثاری را می‌یابد که می‌تواند به دانش و معلوماتش بیفزاید.و حرف آخر اینکه امیدوارم رسانه‌ها تنها در موقع برپایی نمایشگاه یاد یار مهربان نیفتند و در بقیه ایام سال هم درپی ترویج کتاب و کتابخوانی باشند.

هنر من برای افرادخاص است!

رامین جهان پور

یادداشت آزاد

یک دوست همه فن حریف و هنرمندی داشتم که در چندعرصه هنری وادبی فعال بود، منتهی برای تولید آثار هنری اش یک اصل و قانونی برای خودش تعریف کرده بود. هروقت که با هم در این مورد صحبت می کردیم ،می گفت: من داستان و شعر و فیلمم را بر ای افراد خاصی تولید می کنم. آن افراد خاص در ذهنش آدم هایی بودند که به قول خودش  به اهمیت اثری که خلق کرده بود پی می بردند و به قول معروف  داستان، فیلم یا شعری را که خلق کرده بود بهتر می فهمیدند.دوست من معتقد بود من به مخاطب عوام اصلا کاری ندارم.آثار من برای افرادی است  که ارزش بو و صدای باران را می دانند  و بدون چتر به زیر باران می روند.آثار  من مختص کسانی است که شبها  به کافی شاب های روشنفکری می روند و سیگار برگ و پیپ به دست، ژست روشنفکری می گیرند و درمورد هنر وادبیات ایران و جهان بحث می کنند. او می گفت :من داستانم را برای کسانی می نویسم که به موسیقی« بیتلز»و « پینک فلوید» و «ویکتور خارا »گوش می کنندو طعم قهوه برزیلی را صبح ها هنگام روزنامه خواندن می چشندو فیلم شبهای پاریس «وودی الن» را حداقل یک بار دیده اند.دوست من می گفت من فیلمم را برای کسانی می سازم  که  فرق کارهای« دسیکا» را با «کوروساوا» می دانند و فیلمهای گنگستری« ژان پیر ملویل» فرانسوی را تما شا کرده اندو بهترین فیلم کلاسیک منتخبشان «همشهری کین» است. او می گفت مخاطبین اشعار من کسانی هستند که تمام شعرهای« پاز» و« نرودا»را از حفظند  و تمام  زمستان را پالتو به تن می کنندو توی اتاقشان تابلو های «پیکاسو» و «ونگوگ» نصب است  و همیشه توی چمدان سفرشان جدید ترین مجلات  و کتابهای  ادبی هست و تازه ترین کتابهابی «موراکامی» ژاپنی و «پل استر امریکایی» را مطالعه کرده اند. تا این لحظه  که دارم این یادداشت را می نویسم موفق به متعاقد کردن دوستم نشده ام  من هر چقدردر صحبتهایم تلاش کردم  که به او بگویم بسیاری از مخاطبین آثار هنری از دوردست ترین روستاها و شهرستانها هستند که دسترسی به خیلی چیزها ندارند و در میان آنها استعداد های نابی وجود دارد که هیج زمینه ای برای رشد و پیشرفت ندارند و خیلی از مستعد ترین نوجوانها و جوانهای ما اصلا از این ادا واطوارهای های روشنفکری خبرندارند، اماشاید همان ها در آینده  جز بهترین فیلمسازان و متفکران کشورمان بشوند پس مخاطب  را نباید از روی ژست و نوع زندگی  قضاوت  کرد. اینها را گفتم،اما او اصلا مجاب  نشد.